مذهب آل بویه

مذهب آل بویه

  بیشتر مورّخان آل بویه را پیرو مذهب تشیّع امامیه و دوستدار اهل بیت علیهم‏السلام می‏دانند، اما چون محیط رشد و قدرت‏یابی آل‏بویه قلمرو قدرت مذهب زیدیه یعنی علویان طبرستان بوده، برخی آنان را شیعه زیدی دانسته‏اند. ابن خلدون درباره مذهب آل بویه چنین می‏گوید:

«دیلمیان بر مذهب شیعه علوی بودند. ایشان از آغاز اسلامشان بر این مذهب گرویدند؛ زیرا به دست اطروش اسلام آوردند.»[1]

  بقیه در ادامه مطلب....

صد گـــــــــــره

فخر الدین فتح الله‏:

در جواب اوحدى گفته :

         صد گره باز بر آن زلف معنبر زده بود                  عالمى را چو سر زلف بهم بر زده بود

         در چمن گشته چمان، ساغرى از باده بدست              متمایل شده، گوئى دو سه ساغر زده بود

        عارض از سورت مى درخوى و گوئى که نسیم           قطره‏اى شبنم بر برگ گل تر زده بود

         نونى از غالیه بر برگ سمن ساخته بود                    نقطه بر روى از آن خال معنبر زده بود

        عرصه باغ ز انواع ریاحین خود را                         از براى قدمش بر زر و زیور زده بود

         گلشن از بهر نثار قدمش ما حضرى                       برگها ساخته از هر طرف و زر زده بود

         مدتى بود که از شوق تو گوئى نرگس                        حلقه‏اى بود همه دیده که بر در زده بود

         همچو عودم ز غمش دود بسر بر مى‏شد                  کاتشم در دل و در دیده چو مجمر زده بود

         مردم دیده بخون دست ز جان پاک بشست              بس که بیچاره در او پر چو کبوتر زده بود

چه میکنی؟

اثیر الدین اخسیکثى‏

اخسیکث از شهرستان فرغانه ما وراء النهر بود. اشعار بى نظیر دارد.

اى شمع زرد روى که با اشـــک دیده‏اى              سر خیل عاشقان مصیبت رسیده‏اى‏           فرهاد وقت خویشى مى‏سوز و مى‏گداز              تا خود چرا ز صحبت شیرین بریده‏اى‏           یارى بباد داده‏اى، ارنه چــــرا چو من               بد رنگ و اشکبار و نزار و خمیده‏اى‏           گر شاهدى، ز بهر چه رخ زرد کرده‏اى            ور عاشقى، براى چه قد بر کشیده‏اى‏           آن را که نور دیده گمان برده‏اى تو خود            دائم در آب دیده از آن نور دیــــده‏اى‏           آن خون فرو دویـــده بساعد نشان چیست            زین غبن اگر نه دست بدندان گزیده‏اى‏           آرى تو هم خود از مگسى زاده‏اى باصل            و امروز نیز با مگــــسى آرمـــیده‏اى‏           گر بر لگن سوارى وز شعله نــــیزه ور            لافى نمى‏زنى صف ظلمت دریــده‏اى‏           در بزم خواجه، خــنده نزهت چه مى‏زنى            آخر نه از برادر همـــــــــدم بریده‏اى‏           باللّه که تا مصحف سمعى، تو وصف خویش       زین سان که از اثیر، گر از کس شنیده‏اى[1]

---

[1] - تاریخ‏گزیده،ص:716